Francja

WIEŻA EIFFLA
Wieżę Eiffla zaprojektował i zbudował inżynier Gustaw Eiffel w okresie od 28
lycznia 1887 do 31 marca 1889, z okazji Paryskiej Wystawy Światowej roku 1889. Wieża miała liczyć 300 m wysokości; dzisiaj liczy wraz z antenami telewizyjnymi 120,75 m. Montaż konstrukcji stalowej ii wał tylko 16 miesięcy. Trzystu robotników (metr wysokości na każdego) osadziło 2,5 miliona nitów. Podczas budowy doszło do gwałtownych protestów m.in. Guy de Maupassanta i Emila Zoli oraz kompozytora Charlesa Gounoda przeciwko „słupowi z łączonego śrubami żelastwa", który stanowił zaprzeczenie reguł architektury klasycznej. Gustaw Eiffel musiał zobowiązać się do osobistej odpowiedzialności za szkody wyrządzone Paryżowi i Francji. Po ukończeniu budowy niechęć ustąpiła entuzjazmowi. Pisarz Jules Simon nazwał zwiedzających Wystawę I kwiatową „obywatelami wieży Eiffla". Guillaume Apollinalre i Jean Cocteau poświęcili wieży poematy, Pablo Picasso, Fiaul Dufy, Maurice Utrillo, Georges Seurat uwiecznili ją na obrazach. Jej miniaturki stały się ulubionymi pamiątkami z Paryża.
/ wieży przeprowadzono w r. 1916 pierwszą łączność radiotelegraficzną przez ocean. Od r. 1918 stąd nadawane są regularne programy radiowe. W r. 1957 ustawiono nadajnik telewizyjny. Na najwyższym pomoście znajdują się stacja meteorologiczna i stacja kontroli ruchu lotniczego.

Wieża waży zaledwie 7000 ton i składa się z ok. 12000 elementów stalowych. Na jednorazowe malowanie zużywa się 15 ton farby.
Mimo olbrzymich rozmiarów, nacisk wieży na 1 cm2 gruntu nie przekracza 4 kilogramów. Nawet podczas najbardziej gwałtownego wiatru jej szczyt wychyla się od pionu o najwyżej 12 cm, różnice temperatury powodują zmianę wysokości wieży w granicach 15 cm. Ażurowe filary dolnej kondygnacji spoczywają na kwadratowych blokach fundamentowych o boku 26 m, zagłębionych na 14 m poniżej powierzchni terenu. Rozpiętość łuków dolnej kondygnacji wynosi 129 m. Stanowiły one główne wejście na teren Paryskiej Wystawy Światowej.